Een mijlpaal in mijn leven. Na 33 jaar werken zonder enige langdurige onderbreking (mijn 2 zwangerschapsverloven niet meegerekend) start ik officieel vandaag weer fulltime na 15 maanden ziekte (eerst fulltime, daarna geleidelijk opbouwend deeltijds).
Wie mij langer kent, maar niet zo vaak hoort of ziet vraagt zich waarschijnlijk af wat er gebeurd is. Heb ik een zwaar ongeval gehad ? Kanker ? Niets daarvan, ik ben 15 maanden geleden gecrached. Wat voor sommigen als een mode-verschijnsel wordt afgedaan sloeg keihard toe. Na jaren mij sterk gehouden te hebben, gevochten te hebben voor mezelf, mijn kinderen en mijn partner ging ineens het licht uit.
Diagnose : Burn out.
Geen energie meer, na een nacht geslapen te hebben net genoeg energie om op te staan, de trap af te gaan, een boterham te eten en dan doodmoe weer in bed ploffen. Douchen ? geen energie voor ! Werken ? Zelfs de gedachte alleen al maakt me moe. Eten maken ? Nee, doe maar een boterham. Huilen was ongeveer het enige waar ik energie voor had. Hoe gaat het met je ? antwoord huilen ? Wil je rust ? Antwoord huilen. Kan ik helpen ? Antwoord huilen.....
En dan staan we daar, 15 maanden later. Ik heb veel hulp gehad : de huisdokter, psycholoog, kiné , Peter , de jongens , vrienden, collega's , vakbonds-team, de facebook groep met lotgenoten : allemaal hebben ze iets betekend in mijn herstel. Misschien vraag je je af waarom ik eerder geen blog begon. Eerlijk : geen energie.
Heeft het nog zin om er nu dan wel aan te beginnen ?
Ik hoop van wel. Ik heb heel bewust de titel van de blog "leven na de crash" genoemd. Niet leven na de BO of leven na het herstel. Want net zoals een ex-alcoholist voor de rest van zijn leven zich bewust moet zijn van het feit dat alcohol een no-go is, zal ik in mijn leven na de BO rekening moeten houden met mijn grenzen.
Dus wil ik via deze blog voor mijzelf en lotgenoten die nog niet zover staan proberen een idee te schetsen van het leven na de crash. Begrip krijgen van wie niet bekend is met deze ziekte, een beeld geven van de impact op mijn leven.
Tot een volgende keer.... misschien morgen, maar misschien ben ik nog even te moe en duurt het een paar dagen voor ik weer online kom.
M
